Πολιτικοί και θύματα!
Η χειρότερη απόδειξη των σκέψεων μου, περί θυμάτων, είναι αναμφισβήτητα οι πολιτικοί. Άνθρωποι που αναζητούν μια “καρέκλα”, άνθρωποι που έχουν ως διακαή πόθο να καλύψουν τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες τους, αποκτώντας εξουσία. Άνθρωποι ή απάνθρωποι είναι όλοι αυτοί τελικά; Γιατί με την κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια, έπαψα να πιστεύω πως ανάμεσα σε εκείνους τους 300 της Βουλής και τους χιλιάδες παρατρεχάμενους τους, υπάρχουν άνθρωποι με όνειρα για μια καλύτερη ζωή όλων. Υπάρχουν μόνο απάνθρωποι, που ποδοπατούν όποιον βρεθεί στο δρόμο τους για να φτάσουν πρώτοι στην καρέκλα.
Δεν είναι δε, λίγες οι φορές που όλο αυτό το “παιχνίδι” με την εξουσία, μου θύμιζε εκείνο εκεί το πραγματικό παιχνίδι που παίζαμε στην αυλή της κυρά Μαρίας με τις καρέκλες, που έπρεπε κάθε που σταματούσε το τραγούδι, να προλάβουμε από μια καρέκλα και γινόταν 'μάχη” για να μην μείνουμε εκτός ή φτάναμε σε σημείο να μοιραζόμαστε την ίδια καρέκλα για να παραμείνουμε μέρος του παιχνιδιού.
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τώρα που μεγάλωσα πια, βλέπω το παιχνίδι να επαναλαμβάνεται κάθε τρεις και λίγο, και τις καρέκλες να “κρύβουν” πολλά θύματα.
Όλους εκείνους τους απελπισμένους συγγενείς που δεν μπορούν, παρά να τρέξουν να βοηθήσουν τον σύζυγο, τον γιο, τον ανιψιό, τον κουμπάρο, τον ξάδερφο, τον θείο, τον μπαμπά και πάει λέγοντας, που θέλει να γίνει βουλευτής, περιφερειάρχης, δήμαρχος, δημοτικός σύμβουλος ή και να αποκτήσει μια ταμπέλα ντε, ο άνθρωπος, γιατί τελειώνοντας το σχολείο οι γονείς του δεν του επέτρεψαν να σπουδάσει αυτό που ήθελε ή γιατί η ανικανότητα του, δεν τον βοήθησε ποτέ να ξεχωρίσει από τη μάζα. Θέλοντας και μη, αναγκάζονται ως γνήσια θύματα, να τρέξουν προς κάθε κατεύθυνση για να πείσουν οπαδούς και μη του υποψηφίου, να τον στηρίξουν για να εκλεγεί.
~~~~~~~~~~~~
Μαζί με όλους αυτούς και εκείνοι που δεν μπορούν να σταθούν μακριά από τις κομματικές ταυτότητες και τα μικροπολιτικά συμφέροντα. Άνθρωποι που περιφέρονται στα κομματικά γραφεία και τρέχουν στις κομματικές συγκεντρώσεις, κρατώντας πανό και σημαίες κομμάτων. Στην πλειοψηφία τους, άνθρωποι που θέλησαν να ενεργοποιηθούν τασσόμενοι σε έναν πολιτικό χώρο, για να πάρουν μια προαγωγή, για να “βολέψουν” συγγενείς και φίλους και να νιώθουν την ψευδαίσθηση της εξουσίας, άνθρωποι που δεν ήθελαν απλά να περιφέρονται στα καφενεία γιατί είχαν άπλετο ελεύθερο χρόνο.
Όλοι αυτοί στην ουσία, είναι τα χειρότερα θύματα αλλά και εκείνοι που με τη σειρά τους πολλαπλασιάζουν τα θύματα των πολιτικών, γιατί δημιουργούν λίστες με ρουσφέτια, υπόσχονται βοήθεια και τακτοποίηση υποθέσεων και άλλες τέτοιες διεξόδους από την καθημερινή μιζέρια του απλού κοσμάκη. Αλήθεια, πόσοι από δαύτους χωράνε σε ένα μικρό γραφειάκι κάθε φορά που γίνονται εκλογές; Και πόσοι από δαύτους ζηλεύουν τον πολιτικό που υποστηρίζουν, κάτι που αποδεικνύουν οι κρυφές τους σκέψεις για το πόσες ψήφους θα είχαν συγκεντρώσει οι ίδιοι, αν ήταν υποψήφιοι.
~~~~~~~~~~~
Είναι όμως και εκείνοι οι άνεργοι που οι γονείς τους, τους τρέχουν από γραφείο σε γραφείο και από συγκέντρωση σε συγκέντρωση για να μπορούν να πείσουν μετά τον πολιτικό που υποστηρίζουν να τους “βολέψει” σε μια “θεσούλα στο δημόσιο”. Όνειρο όλων των γονιών, των παιδιών της γενιάς μου τουλάχιστον, μια τέτοια θεσούλα. Μια υπηρεσία, ένας σταθερός μισθός και ένα γραφείο που χωράει καφέδες, σταχτοδοχεία γεμάτα τσιγάρα και όλη εκείνη την αρνητικότητα που μπορεί να επικρατήσει από την τεμπελιά, την βαρεμάρα, την αδιαφορία ή μάλλον την απάθεια. Αυτό λοιπόν το όνειρο, έχει δημιουργήσει τα περισσότερα θύματα των πολιτικών, γενιές ανθρώπων που έχουν ξεχάσει πως είναι να ζεις και να κυνηγάς όνειρα. Γενιές νέων που καταστράφηκαν επιλέγοντας να σπουδάσουν μια ειδικότητα που θα τους εξασφαλίσει την είσοδο σε μια δημόσια υπηρεσία. Και ξαφνικά γεμίσαμε από επιστήμονες που σπούδασαν και απλά αράζουν στις καφετέριες, πληρώνοντας τον καφέ με τη σύνταξη του μπαμπά και της μαμάς. Τόσα επαγγέλματα που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου, επιχειρήσεις που έκλεισαν για να μην βγει ο γιος και η κόρη στην εργατιά, χιλιάδες στρέμματα ακαλλιέργητης γης που ουδείς εκμεταλλεύτηκε γιατί ...είναι βαριά η “καλογερική”.
~~~~~~~~~~~
Και μετά όλοι αυτοί, όλοι αυτοί που έκαναν θύματα τους “δικούς τους ανθρώπους”, κάνουν αναλύσεις επί αναλύσεων γιατί η χώρα μας έφτασε στο αδιέξοδο και στην οικονομική κρίση. Γιατί και πάλι κάνουν τα στραβά μάτια ή ακόμα χειρότερα γιατί δεν βλέπουν οι ίδιοι τις ευθύνες που τους αναλογούν και σκέφτονται πως αφού οι ίδιοι “βολεύτηκαν”, ποιος ασχολείται με τους υπόλοιπους; Θύματα παντού, άνθρωποι χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδες, χωρίς σχέδια, χωρίς ζωή. Θύματα που νόμιζαν πως θα τους 'κάτσει” μια καλή ευκαιρία, μοιράζοντας ψηφοδέλτια και χειροκροτώντας συνεχώς, ακόμη και τις πιο ανούσιες κουβέντες που ξεστόμιζε ο πολιτικός που είχαν εναποθέσει κάθε τους ελπίδα για ζωή. Γιατί πολύ απλά οι ίδιοι, δεν θέλησαν να κυνηγήσουν τα δικά τους όνειρα. Βλέπετε αυτά, είναι δύσκολα να επιτευχθούν και όταν είσαι θύμα του ίδιου σου του εαυτού, δειλιάζεις ακόμα και να σκεφτείς ότι πρέπει να δουλέψεις για να πετύχεις το παραμικρό.
Μαρία Ξηντάρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου