Περί πολιτικής και θυμάτων...

Πολιτικοί και θύματα!

Η χειρότερη απόδειξη των σκέψεων μου, περί θυμάτων, είναι αναμφισβήτητα οι πολιτικοί. Άνθρωποι που αναζητούν μια “καρέκλα”, άνθρωποι που έχουν ως διακαή πόθο να καλύψουν τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες τους, αποκτώντας εξουσία. Άνθρωποι ή απάνθρωποι είναι όλοι αυτοί τελικά; Γιατί με την κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια, έπαψα να πιστεύω πως ανάμεσα σε εκείνους τους 300 της Βουλής και τους χιλιάδες παρατρεχάμενους τους, υπάρχουν άνθρωποι με όνειρα για μια καλύτερη ζωή όλων. Υπάρχουν μόνο απάνθρωποι, που ποδοπατούν όποιον βρεθεί στο δρόμο τους για να φτάσουν πρώτοι στην καρέκλα.

Δεν είναι δε, λίγες οι φορές που όλο αυτό το “παιχνίδι” με την εξουσία, μου θύμιζε εκείνο εκεί το πραγματικό παιχνίδι που παίζαμε στην αυλή της κυρά Μαρίας με τις καρέκλες, που έπρεπε κάθε που σταματούσε το τραγούδι, να προλάβουμε από μια καρέκλα και γινόταν 'μάχη” για να μην μείνουμε εκτός ή φτάναμε σε σημείο να μοιραζόμαστε την ίδια καρέκλα για να παραμείνουμε μέρος του παιχνιδιού.

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τώρα που μεγάλωσα πια, βλέπω το παιχνίδι να επαναλαμβάνεται κάθε τρεις και λίγο, και τις καρέκλες να “κρύβουν” πολλά θύματα.

Όλους εκείνους τους απελπισμένους συγγενείς που δεν μπορούν, παρά να τρέξουν να βοηθήσουν τον σύζυγο, τον γιο, τον ανιψιό, τον κουμπάρο, τον ξάδερφο, τον θείο, τον μπαμπά και πάει λέγοντας, που θέλει να γίνει βουλευτής, περιφερειάρχης, δήμαρχος, δημοτικός σύμβουλος ή και να αποκτήσει μια ταμπέλα ντε, ο άνθρωπος, γιατί τελειώνοντας το σχολείο οι γονείς του δεν του επέτρεψαν να σπουδάσει αυτό που ήθελε ή γιατί η ανικανότητα του, δεν τον βοήθησε ποτέ να ξεχωρίσει από τη μάζα. Θέλοντας και μη, αναγκάζονται ως γνήσια θύματα, να τρέξουν προς κάθε κατεύθυνση για να πείσουν οπαδούς και μη του υποψηφίου, να τον στηρίξουν για να εκλεγεί.

~~~~~~~~~~~~

Μαζί με όλους αυτούς και εκείνοι που δεν μπορούν να σταθούν μακριά από τις κομματικές ταυτότητες και τα μικροπολιτικά συμφέροντα. Άνθρωποι που περιφέρονται στα κομματικά γραφεία και τρέχουν στις κομματικές συγκεντρώσεις, κρατώντας πανό και σημαίες κομμάτων. Στην πλειοψηφία τους, άνθρωποι που θέλησαν να ενεργοποιηθούν τασσόμενοι σε έναν πολιτικό χώρο, για να πάρουν μια προαγωγή, για να “βολέψουν” συγγενείς και φίλους και να νιώθουν την ψευδαίσθηση της εξουσίας, άνθρωποι που δεν ήθελαν απλά να περιφέρονται στα καφενεία γιατί είχαν άπλετο ελεύθερο χρόνο.

Όλοι αυτοί στην ουσία, είναι τα χειρότερα θύματα αλλά και εκείνοι που με τη σειρά τους πολλαπλασιάζουν τα θύματα των πολιτικών, γιατί δημιουργούν λίστες με ρουσφέτια, υπόσχονται βοήθεια και τακτοποίηση υποθέσεων και άλλες τέτοιες διεξόδους από την καθημερινή μιζέρια του απλού κοσμάκη. Αλήθεια, πόσοι από δαύτους χωράνε σε ένα μικρό γραφειάκι κάθε φορά που γίνονται εκλογές; Και πόσοι από δαύτους ζηλεύουν τον πολιτικό που υποστηρίζουν, κάτι που αποδεικνύουν οι κρυφές τους σκέψεις για το πόσες ψήφους θα είχαν συγκεντρώσει οι ίδιοι, αν ήταν υποψήφιοι.

~~~~~~~~~~~

Είναι όμως και εκείνοι οι άνεργοι που οι γονείς τους, τους τρέχουν από γραφείο σε γραφείο και από συγκέντρωση σε συγκέντρωση για να μπορούν να πείσουν μετά τον πολιτικό που υποστηρίζουν να τους “βολέψει” σε μια “θεσούλα στο δημόσιο”. Όνειρο όλων των γονιών, των παιδιών της γενιάς μου τουλάχιστον, μια τέτοια θεσούλα. Μια υπηρεσία, ένας σταθερός μισθός και ένα γραφείο που χωράει καφέδες, σταχτοδοχεία γεμάτα τσιγάρα και όλη εκείνη την αρνητικότητα που μπορεί να επικρατήσει από την τεμπελιά, την βαρεμάρα, την αδιαφορία ή μάλλον την απάθεια. Αυτό λοιπόν το όνειρο, έχει δημιουργήσει τα περισσότερα θύματα των πολιτικών, γενιές ανθρώπων που έχουν ξεχάσει πως είναι να ζεις και να κυνηγάς όνειρα. Γενιές νέων που καταστράφηκαν επιλέγοντας να σπουδάσουν μια ειδικότητα που θα τους εξασφαλίσει την είσοδο σε μια δημόσια υπηρεσία. Και ξαφνικά γεμίσαμε από επιστήμονες που σπούδασαν και απλά αράζουν στις καφετέριες, πληρώνοντας τον καφέ με τη σύνταξη του μπαμπά και της μαμάς. Τόσα επαγγέλματα που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου, επιχειρήσεις που έκλεισαν για να μην βγει ο γιος και η κόρη στην εργατιά, χιλιάδες στρέμματα ακαλλιέργητης γης που ουδείς εκμεταλλεύτηκε γιατί ...είναι βαριά η “καλογερική”.  

~~~~~~~~~~~

Και μετά όλοι αυτοί, όλοι αυτοί που έκαναν θύματα τους “δικούς τους ανθρώπους”, κάνουν αναλύσεις επί αναλύσεων γιατί η χώρα μας έφτασε στο αδιέξοδο και στην οικονομική κρίση. Γιατί και πάλι κάνουν τα στραβά μάτια ή ακόμα χειρότερα γιατί δεν βλέπουν οι ίδιοι τις ευθύνες που τους αναλογούν και σκέφτονται πως αφού οι ίδιοι “βολεύτηκαν”, ποιος ασχολείται με τους υπόλοιπους; Θύματα παντού, άνθρωποι χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδες, χωρίς σχέδια, χωρίς ζωή. Θύματα που νόμιζαν πως θα τους 'κάτσει” μια καλή ευκαιρία, μοιράζοντας ψηφοδέλτια και χειροκροτώντας συνεχώς, ακόμη και τις πιο ανούσιες κουβέντες που ξεστόμιζε ο πολιτικός που είχαν εναποθέσει κάθε τους ελπίδα για ζωή. Γιατί πολύ απλά οι ίδιοι, δεν θέλησαν να κυνηγήσουν τα δικά τους όνειρα. Βλέπετε αυτά, είναι δύσκολα να επιτευχθούν και όταν είσαι θύμα του ίδιου σου του εαυτού, δειλιάζεις ακόμα και να σκεφτείς ότι πρέπει να δουλέψεις για να πετύχεις το παραμικρό.

Μαρία Ξηντάρα

Ζήσε!!!!

Ζήσε!!!

Μια στιγμή αναζητούν όλοι! Μια στιγμή για να ακολουθήσουν κι άλλες, για να υπάρξει ζωή! Τη μια στιγμή όμως εσύ για ποιο λόγο την θες; Να τη ζήσεις; Να την εκμεταλλευτείς; Να κατανοήσεις; Να μετανοήσεις; Να τονίσεις; Να ερωτευτείς; Να αγαπήσεις ή να μισήσεις; Να κλάψεις ή να γελάσεις; Να ουρλιάξεις ή να σωπάσεις; Να εκδικηθείς; Γιατί;

Να τη ζήσεις απλά για να τη ζήσεις πάντως δεν έχει νόημα. Για σκέψου καθημερινά, να βιώνεις τις ίδιες καταστάσεις!

Να ξυπνάς το πρωί, να πας για δουλειά, να πιεις ένα καφέ, να επιστρέψεις σπίτι και να βουλιάξεις στον καναπέ, έχοντας το χαζοκούτι απέναντι, με τόσους και τόσους να σου υπενθυμίζουν ότι το επίπεδο της ζωής, είναι πάρα πολύ χαμηλό.

Για σκέψου όμως, την ίδια μέρα να την ζήσεις! Με την κυριολεκτική και την μεταφορική έννοια της λέξης συνάμα.

Να ξυπνήσεις ακούγοντας ένα αγαπημένο τραγούδι, να πας στη δουλειά και αυτή τη φορά να μην καθίσεις στην καρέκλα για να “τσατάρεις” στο διαδίκτυο, αλλά να δημιουργήσεις. Και στη συνέχεια, να συναντήσεις αγαπημένα πρόσωπα, να κάνεις κάτι διαφορετικό από έναν απλό καφέ. Όπως για παράδειγμα ένα μικρό καραόκε πάρτυ στο σπίτι, να μαγειρέψεις ίσως μαζί τους, να πας κινηματογράφο ή έναν περίπατο στο πάρκο της πόλης ή ακόμη ακόμη και μια ποδηλατάδα την ώρα που αρχίζει να σουρουπώνει. Μια βόλτα στον ζωολογικό κήπο, μια βόλτα σε μια παιδική χαρά που ποτέ δεν παύει να είναι “χαρά ενηλίκων”, μια βόλτα με το τρένο μέχρι έναν γειτονικό προορισμό, έναν διαγωνισμό τάβλι, μια παρτίδα ξερή ή δηλωτή ή μπιρίμπα, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι και πάει λέγοντας.

Αν το καλοσκεφτείς ότι διαφορετικό κι αν κάνεις, θα έχεις να θυμάσαι όμορφες στιγμές, πολλές όμορφες στιγμές, κι όχι μια ακόμη ημέρα ρουτίνας, μια ημέρα πλήρως αδιάφορη.

Κι όμως, η μεγαλομανία όλων σχεδόν, σταματά σε ένα ακριβό σπίτι, ένα “γκαζιάρικο” αυτοκίνητο, μια επιχείρηση, μια δουλειά που “τεμπελιάζουμε” και διακοπές σε πολυτελή ξενοδοχεία και προορισμούς δημοφιλείς.

Τελικά, καθημερινά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι, αρέσκονται στο χαμηλό, ούτε καν στο μέτριο και βολεύονται με ότι “εισπράττουν”, χωρίς να διεκδικήσουν ή να επιδιώξουν. Αν αυτή η εικόνα δεν σου αρέσει, άλλαξε την αμέσως! Σκέψου άλλωστε: Ζεις ή απλά επιβιώνεις;

Μαρία Ξηντάρα

Ζητείται θύμα...

Ζητείται θύμα...

Κοίτα να δεις που τελικά, η γιαγιά μου είχε δίκιο. Όλοι οι άνθρωποι αναζητούμε ένα θύμα, έναν άνθρωπο να μας αγαπήσει, έναν άνθρωπο να μας προσφέρει όλα όσα εμείς δεν μπορούμε από μόνοι μας, έναν άνθρωπο να ξεγελάσουμε, έναν άνθρωπο να εκμεταλλευτούμε, κάποιον εν τέλει που θα είναι όλα όσα εμείς δεν είμαστε.

Όταν μου τα έλεγε η κυρά Μαρία, έλεγα από μέσα μου πως της είχε σαλέψει στα 85 της χρόνια, αλλά τελικά, η “σαλεμένη” ήμουν εγώ. Εκείνη που δεν έβλεπε μπροστά της την αλήθεια. Πολιτικοί, αφεντικά, εραστές και ερωμένες, όλοι αναζητούν το δικό τους θύμα για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους...

Τελικά ουδείς είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος, παρά μόνο όταν βρει το έτερον του ήμισυ. Κι ας μην είναι αυτό το “άλλο μισό”, μια μεγάλη αγάπη, αλλά απλά ένας άνθρωπος που θα τους βοηθήσει να ολοκληρώσουν τα σχέδια τους για τη ζωή που επιθυμούν.

Χμμμμ... τώρα που το καλοσκέφτομαι πάλι, μάλλον όλοι είμαστε θύματα, θύματα κάποιων άλλων ή ακόμα χειρότερα θύματα του ίδιου μας του εαυτού, που συνεχώς αναζητά και δεν αρέσκεται σ' αυτά που ήδη έχει.

Μαρία Ξηντάρα

"Θέλω", "πρέπει", "μπορώ";

Άλλη μια μέρα έντονου προβληματισμού και αγωνίας. Άλλη μια μέρα, βυθισμένη σε σκέψεις για τις επαγγελματικές επιλογές, για τις σχέσεις, για τα “θέλω”, τα “πρέπει”, τα “μπορώ”...

Άλλη μια μέρα γεμάτη άγχος και συζητήσεις για τις επαγγελματικές επιλογές, για όσα μπορεί να κάνει μια γυναίκα, στο “παρά πέντε” των 33 της χρόνων.

Τελικά, τι επιλογές έχει κανείς σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης; Να δουλέψει για 500 ευρώ, να δουλέψει παίρνοντας το ρίσκο για το αν θα πληρωθεί ή όχι; Να πάρει το ρίσκο της λειτουργίας μιας εμπορικής επιχείρησης ή απλά να κάτσει με τα χέρια σταυρωμένα, περιμένοντας μπας και φανούν στην άλλη άκρη του δρόμου, οι ... καλύτερες μέρες που όλοι περιμένουν;

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι, αν είμαι η μόνη που προβληματίζεται τόσο έντονα, μετρώντας τις στιγμές της ανεργίας, Αλλά δε μπορεί, όλο και κάποιοι άλλοι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση: μετρούν τις μέρες, τις ώρες αδράνειας, την έλλειψη προσφοράς, την υποχρεωτική τεμπελιά στην οποία οι συνθήκες σε οδηγούν θέλοντας και μη!

Και κάτι τέτοιες ώρες το μυαλό μου αρχίζει να περιπλανιέται δεξιά και αριστερά, αναζητώντας απαντήσεις σε αναπάντητα ερωτήματα... Γιατί αυτό το έρμο το κράτος, η Πολιτεία, οι κυβερνώντες θεσπίζουν νόμους για την κατάργηση του καπνίσματος σε κλειστούς ή δημόσιους χώρους και όχι νόμους που επιβάλλουν στους εργοδότες να πληρώνουν τα δεδουλευμένα στους εργαζόμενους; Γιατί δηλαδή θα πρέπει να λειτουργεί για να λειτουργεί η Επιθεώρηση Εργασίας και να μην κάνει πραγματικούς ελέγχους; Γιατί να φοβάται ο εργαζόμενος να καταγγείλει το κακό αφεντικό του, επειδή όχι μόνο θα χάσει την δουλειά του αλλά θα βρει και τις πόρτες των υπολοίπων κλειστές; Γιατί δηλαδή να κινδυνεύει να μπει φυλακή απλά και μόνο γιατί δεν πλήρωσε εγκαίρως το ΦΠΑ στην Εφορία και όχι γιατί δεν πλήρωσε τον εργαζόμενο στην ώρα του; Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας και όλοι να κάνουμε τα στραβά μάτια, μέχρι και τη στιγμή που θα βρεθούμε να μαζεύουμε εμείς οι ίδιοι τα προσωπικά μας αντικείμενα από το γραφείο;

Ίσως οι προβληματισμοί μου να είναι αδιάφοροι για κάποιους, αλλά καθημερινά κοιτώ γύρω μου και βλέπω τόσους ανθρώπους να κλείνονται στον εαυτό τους, να γίνονται καταθλιπτικοί, να αυτοκτονούν, να δραπετεύουν σε άλλες χώρες και οι επιχειρήσεις τους να δηλώνουν πτώχευση και ακόμη χειρότερες καταστάσεις και σ' αυτή τη χώρα να ενδιαφέρονται μόνο για το αν θα υπακούσει στους κανόνες της Τρόικας.

Πού πήγε τελικά η ανθρωπιά των Ελλήνων; Που πήγε η ανάγκη για την υπεράσπιση της εργασίας; Πού πήγε η ανάγκη όλων μας να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο παρόν, γιατί για μέλλον έχουμε πάψει να μιλάμε;

Μήπως να συσταθεί μια Εξεταστική Επιτροπή που θα ερευνήσει το όλο θέμα για να κληθεί λίγο πριν βγάλει το πόρισμα και τον κατάλογο των υπευθύνων να μας πει ότι η υπόθεση παραγράφηκε; Ή μήπως θα έρθει να μας πει ότι λόγω συνυπαιτιότητας δεν μπορούν να επιρρίψουν ευθύνες σε κανέναν;

Αυτή λοιπόν είναι η Ελλάδα του 2012! Μας γύρισε τις πλάτες και εμείς ακόμη ψάχνουμε να δούμε που κοιτά!!!!

Μαρία Ξηντάρα

Ανεργία: Η “αρρώστια” της νέας εποχής!

Ανεργία: Η “αρρώστια” της νέας εποχής!

Είσαι 55-60, ένα βήμα πριν τη συνταξιοδότηση και ξαφνικά μένεις άνεργος. Είτε γιατί η επιχείρηση που δούλευες δεν μπορεί πλέον να σε πληρώσει, είτε γιατί “βάρεσε κανονιά” που ακούστηκε μέχρι την άλλη άκρη της χώρας, είτε γιατί δεν μπορεί η επιχείρηση να πληρώνει έναν άνθρωπο που του κοστίζουν όσο δυο νέοι.

Είσαι 25 – 30, έχεις ολοκληρώσει σπουδές, ξένες γλώσσες, μεταπτυχιακά, πρακτική και έχεις όλα τα εφόδια για να βγεις στην αγορά, απαιτώντας δουλειά και ξαφνικά, βλέπεις κλειστές πόρτες. Το ένα αφεντικό θέλει να σου δίνει 300 ευρώ για να δουλεύεις 8ωρο, χωρίς ένσημα, το άλλο αφεντικό θέλει να σου δίνει 500 ευρώ για να δουλεύεις για δυο, 15 και 17 ώρες την ημέρα, αλλά σου προσφέρει την ασφάλιση και το τρίτο αφεντικό σου προσφέρει τη δυνατότητα να αποκτήσεις προϋπηρεσία (!!!), δηλαδή σου προσφέρει θέση εργασίας, δοκιμαστικά για ένα τρίμηνο ή και εξάμηνο πολλές φορές, μπαίνει σε κάποιο επιδοτούμενο πρόγραμμα και στη συνέχεια σου δείχνει την πόρτα εξόδου, γιατί εν τέλει ή δεν του κάνεις ή δεν μπορεί να σε πληρώσει.

Υπάρχουν βέβαια και εκείνα τα αφεντικά, που επικαλούνται την οικονομική κρίση και σου λένε : “Λυπάμαι, δεν βγαίνω”, αγνοώντας τον κανόνα ότι “η κατανάλωση φέρνει το κέρδος”.

Φτάνεις λοιπόν σε σημείο, σε όλες τις προαναφερθείσες περιπτώσεις, να αναζητάς δουλειά, να πασχίζεις για να ανταπεξέρχεσαι σε λογαριασμούς, ενοίκια, δόσεις και λοιπά έξοδα και διαπιστώνεις ότι σε μια εποχή που οι επιχειρήσεις έχουν γίνει μεγάλες αλυσίδες, σε κάθε γωνιά υπάρχει κι ένα πολυκατάστημα, σε μια εποχή που τα μέσα ενημέρωσης αναπτύσσονται, έχοντας το δικό τους ρόλο, εσύ απλά δεν βρίσκεις δουλειά.

Στριφογυρνάς λοιπόν στο σπίτι, τσακώνεσαι με τη σύζυγο και τα παιδιά, αν ανήκεις στην πρώτη κατηγορία ανέργων, τσακώνεσαι με τους γονείς δε, αν ανήκεις στην δεύτερη κατηγορία.

Σε κάθε περίπτωση, η αλήθεια είναι πως η ανεργία, είναι μια δύσκολη φάση... από κάθε άποψη. Από τη μια δεν έχεις κάτι να ασχοληθείς, να δημιουργήσεις, να αποδώσεις, να ολοκληρώσεις το αντικείμενο που έχεις συνηθίσει να σε απορροφά ώρες ατέλειωτες. Κι από την άλλη δεν έχεις τα χρήματα για να κάνεις όλα όσα ήθελες, όλο εκείνο το χρονικό διάστημα που ήσουν απασχολημένος λόγω φόρτου εργασίας.

Μαρία Ξηντάρα