"Θέλω", "πρέπει", "μπορώ";

Άλλη μια μέρα έντονου προβληματισμού και αγωνίας. Άλλη μια μέρα, βυθισμένη σε σκέψεις για τις επαγγελματικές επιλογές, για τις σχέσεις, για τα “θέλω”, τα “πρέπει”, τα “μπορώ”...

Άλλη μια μέρα γεμάτη άγχος και συζητήσεις για τις επαγγελματικές επιλογές, για όσα μπορεί να κάνει μια γυναίκα, στο “παρά πέντε” των 33 της χρόνων.

Τελικά, τι επιλογές έχει κανείς σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης; Να δουλέψει για 500 ευρώ, να δουλέψει παίρνοντας το ρίσκο για το αν θα πληρωθεί ή όχι; Να πάρει το ρίσκο της λειτουργίας μιας εμπορικής επιχείρησης ή απλά να κάτσει με τα χέρια σταυρωμένα, περιμένοντας μπας και φανούν στην άλλη άκρη του δρόμου, οι ... καλύτερες μέρες που όλοι περιμένουν;

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι, αν είμαι η μόνη που προβληματίζεται τόσο έντονα, μετρώντας τις στιγμές της ανεργίας, Αλλά δε μπορεί, όλο και κάποιοι άλλοι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση: μετρούν τις μέρες, τις ώρες αδράνειας, την έλλειψη προσφοράς, την υποχρεωτική τεμπελιά στην οποία οι συνθήκες σε οδηγούν θέλοντας και μη!

Και κάτι τέτοιες ώρες το μυαλό μου αρχίζει να περιπλανιέται δεξιά και αριστερά, αναζητώντας απαντήσεις σε αναπάντητα ερωτήματα... Γιατί αυτό το έρμο το κράτος, η Πολιτεία, οι κυβερνώντες θεσπίζουν νόμους για την κατάργηση του καπνίσματος σε κλειστούς ή δημόσιους χώρους και όχι νόμους που επιβάλλουν στους εργοδότες να πληρώνουν τα δεδουλευμένα στους εργαζόμενους; Γιατί δηλαδή θα πρέπει να λειτουργεί για να λειτουργεί η Επιθεώρηση Εργασίας και να μην κάνει πραγματικούς ελέγχους; Γιατί να φοβάται ο εργαζόμενος να καταγγείλει το κακό αφεντικό του, επειδή όχι μόνο θα χάσει την δουλειά του αλλά θα βρει και τις πόρτες των υπολοίπων κλειστές; Γιατί δηλαδή να κινδυνεύει να μπει φυλακή απλά και μόνο γιατί δεν πλήρωσε εγκαίρως το ΦΠΑ στην Εφορία και όχι γιατί δεν πλήρωσε τον εργαζόμενο στην ώρα του; Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας και όλοι να κάνουμε τα στραβά μάτια, μέχρι και τη στιγμή που θα βρεθούμε να μαζεύουμε εμείς οι ίδιοι τα προσωπικά μας αντικείμενα από το γραφείο;

Ίσως οι προβληματισμοί μου να είναι αδιάφοροι για κάποιους, αλλά καθημερινά κοιτώ γύρω μου και βλέπω τόσους ανθρώπους να κλείνονται στον εαυτό τους, να γίνονται καταθλιπτικοί, να αυτοκτονούν, να δραπετεύουν σε άλλες χώρες και οι επιχειρήσεις τους να δηλώνουν πτώχευση και ακόμη χειρότερες καταστάσεις και σ' αυτή τη χώρα να ενδιαφέρονται μόνο για το αν θα υπακούσει στους κανόνες της Τρόικας.

Πού πήγε τελικά η ανθρωπιά των Ελλήνων; Που πήγε η ανάγκη για την υπεράσπιση της εργασίας; Πού πήγε η ανάγκη όλων μας να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο παρόν, γιατί για μέλλον έχουμε πάψει να μιλάμε;

Μήπως να συσταθεί μια Εξεταστική Επιτροπή που θα ερευνήσει το όλο θέμα για να κληθεί λίγο πριν βγάλει το πόρισμα και τον κατάλογο των υπευθύνων να μας πει ότι η υπόθεση παραγράφηκε; Ή μήπως θα έρθει να μας πει ότι λόγω συνυπαιτιότητας δεν μπορούν να επιρρίψουν ευθύνες σε κανέναν;

Αυτή λοιπόν είναι η Ελλάδα του 2012! Μας γύρισε τις πλάτες και εμείς ακόμη ψάχνουμε να δούμε που κοιτά!!!!

Μαρία Ξηντάρα